Narciarstwo- rekreacja i sport
Narciarstwo, zarówno jako rekreacja, jak i sport, było naturalnym następstwem jego użytecznych zastosowań. Jednym z pierwszych zawodów był bieg narciarski w Norwegii, w 1843 r. W latach 60. XIX w. W Kalifornii organizowano zawody narciarskie na prostych trasach zjazdowych, używając 12-stopowych nart, wyposażonych jedynie w paski na palcach (pięty były luźne). Pierwsze duże zawody w skokach narciarskich odbyły się w Christianii (obecnie Oslo) w 1879 r.
Przed połową XIX wieku narciarstwo było ograniczone przez prymitywne wiązania, które mocowały nartę do buta tylko na palcach, co praktycznie uniemożliwiało zjazd po stromych zboczach lub zboczach, które wymagały znacznego manewrowania. Zgodnie z tradycją (choć jest to obecnie przedmiotem dyskusji), około 1860 roku Norweg Sondre Nordheim obwiązał swoje buty mokrymi korzeniami brzozy od palców aż po pięty butów, aby mocno zakotwiczyć je do nart. Po wyschnięciu korzenie brzozy stały się sztywne i zapewniały lepszą stabilność i kontrolę niż wcześniejsze próby z użyciem skórzanych pasków. Takie wiązanie zapoczątkowało pomysły o sztywnym zabezpieczeniu nart do stopy. Dzięki tej innowacji stało się możliwe nowoczesne narciarstwo zjazdowe, czyli narciarstwo alpejskie, z jego charakterystyczną prędkością i skrętami. Początkowo narciarze alpejscy musieli wchodzić pieszo na wysokość, zanim mogli zjechać na nartach, co poważnie ograniczało liczbę zjazdów, jakie narciarze mogli wykonać w ciągu dnia. Nawet jeśli mieli energię, by wciąż wspinać się z powrotem na stok. Zmieniło się to wraz z wprowadzeniem w latach trzydziestych XX wieku szeregu urządzeń – od wyciągów linowych po wyciągi krzesełkowe i gondolowe – które wyeliminowały wyczerpujące wspinanie się na stok i umożliwiły zjazd w ciągu dnia cztery do pięciu razy więcej niż wcześniej narciarze
